Lecznicze działanie sztuki w niepełnosprawności i dysfunkcjach organizmu nazywane jest arteterapią. Ten typ terapii znany był od bardzo dawna, co potwierdzał twórca koncepcji zwanej katharsis, czyli Arystoteles. Jednak dopiero w ostatnim stuleciu powstała inicjatywa wykorzystania procesu twórczego i sztuki do celów leczniczych, oparta na teorii, która określa psychologiczne mechanizmy twórczości. Jednak swoje potwierdzenie w terminologii psycho-medycznej arteterapia znalazła kilkadziesiąt lat temu.

Myśląc o arteterapii, głównie należy mieć na uwadze twórcze i odtwórcze prace plastyczne. Na szczególną uwagę zasługuje rysunek, będący symboliczną reprezentacją świata, a jednocześnie niezbędną metodą stosowaną w psychoterapii i terapii pedagogicznej.

Rysunek dziecięcy, stanowiący przedmiot zainteresowania psychologów, pedagogów, pojawia się dopiero w drugim roku życia. Proces rozwoju rysunku prowadzi od bazgrot do symboli graficznych.

W miejsce określenia „arteterapia”, wstawiane są również takie określenia jak:

• artepsychoterapia
• artepsychoterapia analityczna
• terapia kreatywna
• terapia poprzez twórczość

Nawet najprostsze dzieło sztuki ujawnia pewne informacje o osobie, która je stworzyła. Dlatego właśnie terapia sztuką jest niesłychanie ważna w ocenianiu zaburzeń natury psychologicznej.

Warto więc zainteresować się problemami dzieci i w sytuacjach określonych trudności lub zdiagnozowanych dysfunkcji czy niepełnosprawności, zwrócić się do terapeuty zdrowotnego z problemami w celu wdrożenia określonego programu działań.

Zdaniem autorów związanych z Akademią Muzyczną we Wrocławiu i od lat publikujących artykuły z zakresu tego tematu, do rodzajów arteterapii możemy zaliczyć muzykoterapię, chereoterapię, biblioterapię (...) oraz estezjoterapię wykorzystującą malarstwo, rzeźbę, teatr (teatroterapia) i film (filmoterapia) .