Resocjalizacja zmierza do sytuacji, w której osoba społecznie niedostosowana ewoluuje do takich form zachowania się, które są zgodne z obowiązującymi normami społecznymi. Działalność resocjalizacyjna nie skupia się na powrocie do poprzedniego stanu zdrowia psychicznego i społeczno-moralnego, ponieważ osobowość człowieka ulega ciągłemu rozwojowi (zmienia się).

Resocjalizacja – jak to się ma w lecznictwie, prowadzi do całkowitego wyleczenia, może pozostawić defekty lub skutki uboczne albo nie wyleczy (pełne wyniki, częściowe wyniki i bywa nieskuteczna).

W sytuacjach skrajnych albo uzyskuje się pełne przystosowanie społeczne, albo utrwala się nieprzystosowanie. W resocjalizacji wynik zależny jest od trzech zasadniczych czynników:

• stanu psychofizycznego jednostki
• przebiegu procesu terapeutycznego i skuteczności stosowanych środków
• czy od podmiotu resocjalizacji

Całkowitą poprawę – przywrócenie poprzednich prawidłowych motywacji i form zachowania się jednostki można osiągnąć tylko wtedy, gdy desocjalizacja nie była procesem długotrwałym oraz nie spowodowała głębokich zmian charakterologicznych.

Jeżeli u jednostki, u której zaburzenia w zachowaniu ujawniły się już wcześniej, osiągnie się nawet najlepsze wyniki wyrażające się w poprawnych kontaktach społecznych, to nie można orzec, że uzyskana poprawa oznacza całkowite wyleczenie.

Warto więc zacząć jak najwcześniej proces „leczniczy” z terapeutą zdrowotnym aby wyniki pracy były jak najskuteczniejsze.